Musisz przetłumaczyć "W TRUJĄCY GAZ" z polskiego i użyć poprawnie w zdaniu? Poniżej znajduje się wiele przetłumaczonych przykładowych zdań zawierających tłumaczenia "W TRUJĄCY GAZ" - polskiego-angielski oraz wyszukiwarka tłumaczeń polskiego.

♥ мαяяу ι ωαηιℓια ♥ zapytał(a) o 18:38 Gaz o barwie żółtozielonej i ostrym drażniącym zapachu (trujący), rozpuszcza się w wodzie - co to jest? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% 0 0 Odpowiedz Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 18:45: CHLOR Odpowiedzi nie potrzebne pkt tylko zadaje pytania odpowiedział(a) o 18:39 Chlor :) na 100% Claudyś19o8 odpowiedział(a) o 18:39 siarka . xddd nie wiem . ; // Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub

Substancje wywołujące porażenie ludzi i innych organizmów żywych. Najczęściej używane są w warunkach bojowych i mają za zadanie wprowadzanie zamętu w szeregi przeciwnika, powodując jednocześnie ich schorzenie lub śmierć. Podobno już przed naszą erą znano i używano tego rodzaju środków bojowych - pierwsze udokumentowane użycie gazów bojowych miało ponoć miejsce już w V wieku a z całą pewnością już około 300 roku Gazy toksyczne znali i stosowali Chińczycy i już IV wieku stosowali je przeciw armiom oblegającym miasta. Gdy oblegający ryli tunele pod murami miast, obrońcy potajemnie doprowadzali do tuneli rury z terakoty. Z drugiej strony rury znajdował się skórzany miech i piec, w którym palono wydzielające trujący dym rośliny, takie jak gorczyca i bylica zwyczajna. Miech wdmuchiwał trujący gaz z pieca do tunelu; ciasnota zwiększała skuteczność tej metody i oblegający często opisywał próby użycia gazów zawierających tlenek siarki, w postaci płonącego pod murami miasta drewna ze smołą i siarką przez Spartan, podczas oblężenia Aten w trakcie II wojny kronikarz Jan Długosz opisał pierwsze próby stosowania prymitywnych gazów bojowych przez Mongołów, w postaci kłębów odurzającego dymu, kierowanego na wojska śląskie w bitwie pod Legnicą w roku 1241. Dzięki temu bitwę wygrali. Tak wyglądał opis: "Była tam w ich (mongolskim) wojsku między innymi chorągwiami jedna ogromnej wielkości. (...) na wierzchołku jej drzewca tkwiła postać głowy wielce szpetnej i potwornej z brodą, kiedy więc Tatarzy o jedną staję w tył się byli cofnęli i zabierali do ucieczki, chorąży niosący ów proporzec począł tą głową z całej siły machać, a natychmiast buchnęła z niej jakaś para gęsta, dym i wiew tak smrodliwy, że za rozejściem się między wojskami tej zabójczej woni Polacy mdlejący i ledwo żywi ustali na siłach i niezdolnymi się stali do walki"... Tak naprawdę, na szeroką skalę gazy bojowe po raz pierwszy zastosowano dopiero w trakcie I wojny światowej. Początkowo nie były to udane próby - w roku 1914 Niemcy na froncie zachodnim, próbowali ostrzelać wojska francuskie pociskami zawierającymi o-dianizynę, z kolei pod Bolimowem ostrzelali pozycje rosyjskie substancją chemiczną przypominającą w działaniu gaz łzawiący - obie próby odniosły skutek raczej mizerny. Naprawdę niebezpiecznie zrobiło się, kiedy na froncie w Belgii Niemcy użyli (pod dyktando profesora Fritza Habera - tego od Cykonu B) po raz pierwszy ciekłego chloru z butli. 22 kwietnia 1915 roku pod Langemarck uwolniono 150 ton tego gazu z ponad 6 tysięcy butli w kierunku alianckich okopów, na odcinku o długości 6 kilometrów. Na skutek tego ataku zginęło zaledwie około 350 żołnierzy, ale początek został zrobiony...Kolejny atak niemiecki, tym razem na wojska rosyjskie miał miejsce 31 maja 1915 roku nad Bzurą. Uwolniono 264 tony chloru z 12 tysięcy butli. Zaskoczenie było zupełne - wysoka na sześć metrów fala gazu szybko dotarła do Rosjan. Ci, sądząc że to zasłona dymna chowali się do okopów - w przypadku chloru to najgorsze rozwiązanie, jako że jest to gaz cięższy od powietrza. Na domiar złego nie mieli na wyposażeniu masek przeciwgazowych - w efekcie w męczarniach mogło zginąć nawet około 10 tysięcy żołnierzy. Kolejny atak chemiczny Niemców w lipcu 1915 roku zakończył się tragicznie dla nich samych. Chmura gazu po dojściu prawie do samych stanowisk wojsk rosyjskich zmieniła kierunek prosto na niemiecką piechotę - w efekcie około 1200 żołnierzy zginęło zatrutych gazem. Kolejnym etapem w użyciu broni chemicznej, było zastosowanie na froncie pocisków artyleryjskich z gazem musztardowym, który wynalazł wspomniany już Fritz Haber. Miało to miejsce 12 lipca 1917 roku pod Ypres - od n

Broń chemiczna, lub jak kto woli gazy bojowe, na szeroką skalę były stosowane w trakcie walk pierwszej wojny światowej. Zaskakujący jest jednak fakt, iż po raz pierwszy broni chemicznej użyto w 256 roku. W III wieku naszej ery perskie wojska Szapura I oblegały rzymską twierdzę Dura-Europos, leżącą nad Eufratem, na terenach dzisiejszej Syrii. Persowie specjalizowali się w sztuce zdobywania miast. Ich tajemnicą były podkopy. Żołnierze drążyli tunele pod murami obronnymi by je w ten sposób zawalić. Rzymski garnizon stał w najwyższej gotowości, od kilku dni było słychać pracujących pod ziemią Persów. Legioniści dostali rozkaz wykopania własnego tunelu i "przechwycenia" napastnika. Około 20 Rzymian stało u wejścia do sztolni. Na komendę ruszyli w czeluści wykopu. Tunel biegł początkowo łagodnym spadem, co kilka kroków trzeba było omijać drewniany stempel podpierający niewysoką powałę. Po przebyciu około 20 metrów tunel się kończył, żołnierze przykucnęli i chwile nasłuchiwali. Persowie byli pod nimi, w tej sytuacji zaczęli przebijać się prawie pionowo w dół, by doprowadzić do przecięcia się tuneli. Korytarz miał niecałe 2 metry szerokości, więc prace szły mozolnie. W końcu cześć podłogi runęła w dół tworząc zejście do perskiego podkopu. Nagle w ich stronę buchnęły kłęby dymu. Rzymianie nie zdążyli zawrócić, w ciągu kilku sekund stracili przytomność, śmierć nastąpiła chwilę później. Persowie słysząc jak legioniści zaczynają się przebijać zastawili na nich pułapkę. Rozpalili ogień i rzucili do niego bitum oraz siarkę, dzięki różnicy wysokości duszący gaz uniósł się w stronę Rzymian, zmieniając się w ich płucach w żrący kwas. Szczątki zagazowanego legionisty rzymskiego wydobyte przez archeologów. Obrońca twierdzy Dura-Europos padł ofiarą "Perskiego Gazu" w 256 roku ne. Czym jest jednak 20 rzymskich legionistów w porównaniu z setkami tysięcy zagazowanych żołnierzy w trakcie Wielkiej Wojny. Kiedy "Perski Gaz" został już dawno zapomniany, na pomysł by zastosować opary chemiczne jako broń masowego rażenia wpadli Niemcy. Na początku wojny zarówno Francuzi jak i Niemcy dysponowali, zakazaną przez deklaracje haską, bronią chemiczną - głównie środkami drażniącymi. Pierwszy atak chemiczny na większą skalę został przeprowadzony 17 października 1914 roku w okolicach Neuve-Chapelle we Francji. Niemcy w ramach wsparcia dla piechoty, ostrzelali pozycje anglików szrapnelami wypełnionymi gazem łzawiącym. Około pocisków 105mm wypełnionych O-dianizyną spadło na alianckie pozycje. Atak był tak dalece nieudany, iż ostrzelani żołnierze nawet nie zauważyli obecności gazu, a o jego zastosowaniu dowiedzieli się dopiero po wojnie. Prawdopodobnie Francuzi użyli gazów drażniących przeciwko Niemcom jeszcze wcześniej, bo już w sierpniu. Jednak tego incydentu również nie odnotowano i w przeciwieństwie do Niemców, początkowo porzucili dalsze próby. Cesarskie dowództwo, nie przejmując się niepowodzeniem postanowiło ponowić atak gazowy, tym razem na froncie wschodnim. Erich Ludendorff zaplanował użycie pocisków zawierających bromek ksylitu i benzylu, silnie działający gaz łzawiący. Ksylen działał drażniąco na skórę i oczy, wdychanie go powodowało obrzęk górnych dróg oddechowych. Mógł również wywoływać bóle głowy, senność czy skurcze mięśni. W rejon Bolimowa w powiecie skierniewickim skierowano specjalny 36 pułk saperów, sformowany właśnie w celu ataków chemicznych. 31 stycznia 1915 roku około 100 baterii, w tym 40 ciężkich otworzyło ogień w stronę rosyjskich linii. Jednym z celów były pozycje carskiej artylerii. Kiedy piechota ruszyła, zamiast zająć spokojnie okopy chwilowo oślepionego wroga, natknęła się na silny opór. Okazało się, że 18 tysięcy pocisków wypełnionych gazem znów nie przyniosły efektu. Pociski grzęzły w głębokim śniegu, a nawet kiedy eksplodowały, parowanie gazu utrudniał właśnie ów śnieg. Poza tym bromek ksylitu w niskiej temperaturze, jaka panowała nie rozprężał się właściwie. Dopiero pod wpływem ciepła zaczynał się ulatniać. Obserwator "New York Times" relacjonował, że rosyjscy ranni opatrywani w szpitalu w Żyrardowie. Byli tak nasiąknięci substancją chemiczną, iż lekarze musieli przerywać prace i wychodzić na dwór zaczerpnąć świeżego powietrza. Pomimo początkowych niepowodzeń, niemieckie prace nad bronią chemiczną nabrały tempa. Głównym motorem napędowym był Fritz Haber. Chemik pochodzenia żydowskiego, wraz z podległym mu sztabem naukowców pracował nad środkami masowej zagłady. Cóż za ironia, że właśnie ten człowiek, który był zwolennikiem zastosowania gazów trujących, po wojnie został uhonorowany pokojową Nagrodą Nobla w dziedzinie chemii, za syntezę amoniaku z azotu i wodoru. Niemiecki naukowiec, przekonywał dowództwo, by zastosować gaz jako środek bojowy. "Gaz powinien zabijać, więc trzeba go użyć dużo i w wysokim stężeniu. Do tego celu najlepiej nadaje się chlor, który jako środek bojowy ma wiele zalet." Argumentował w rozmowie z generałem Erichem von Falkenhayem. Swój debiut gaz chlorowy miał mieć 22 kwietnia 1915 roku pod Ypres. od połowy lutego żołnierze z jednostki chemicznej saperów, wkopywali na linii okopów metalowe cylindry wypełnione ciekłym chlorem. Opróżnianie cylindrów z gazem chlorowym. Najprawdopodobniej front zachodni. Wieczorem 22 kwietnia koło 18, kiedy wiatr wiał w kierunku pozycji wojsk Ententy, francuscy żołnierze dostrzegli białą chmurę nadciągającą od strony niemieckich okopów. "Dym" został wzięty za zasłonę dymną, rozległy się gwizdki i zapanowało poruszenie, wywołane przygotowaniami do odparcia nieprzyjacielskiego szturmu. Kiedy chlor dotarł do pierwszych pozycji, żołnierze zaczęli się dziwnie zachowywać. Osuwali się na dno rowów, gdzie osiadał cięższy od powietrza gaz i ich zabijał. Ci którzy próbowali uciekać, przegrywali wyścig z chmurą śmierci poruszającą się z wiatrem 7km/h. Niemiecka piechota po raz pierwszy w tej wojnie dotarła do linii okopów bez jakiegokolwiek oporu, tak było na 6 kilometrowym odcinku frontu. Zginęło 350 żołnierzy, należy wspomnieć o tysiącach, którzy tego dnia stracili wzrok lub doznali poważnych obrażeń płuc. Fritz Haber osobiście nadzorował wypuszczanie chloru z pojemników, kiedy wiatr wiał w odpowiednim kierunku. W swoim notatniku skrzętnie notował objawy jakie zdradzali konający żołnierze. Jednak zwycięstwo nie maiło jakiegokolwiek znaczenia na wynik walk w tym rejonie. Francuzi zorganizowali obronę i odparli cesarską armię. Jednakże tego dnia narodziła się wojna chemiczna. Żołnierze Ententy zaatakowani gazem. Ypres, kwiecień/maj 1915 roku. Jedna z "ofiar" prac nad chemicznymi środkami trującymi stała się sama żona naukowca. Clara Haber nie mogąc się pogodzić z udziałem męża w masowym ludobójstwie popełniła samobójstwo. 2 maja 1915 roku zastrzeliła się z pistoletu służbowego męża. Nazajutrz po pogrzebie Haber wyruszył na front wschodni testować gazy. Na przełomie kwietnia i maja Haber, wraz z saperami został skierowany na front wschodni. Chlor miał uśmiercić Rosjan pod Bolimowem, tam gdzie już wcześniej dokonano ataku gazem łzawiącym. 12 tysięcy butli z chlorem rozszczelniono 22 maja 1915 roku. Jednak wiatr był zbyt silny i gaz się rozrzedził. mimo wszystko zabił 1200 ludzi, trwale okaleczając kolejne 3100 Rosjan. W tym rejonie atak chlorem ponawiano jeszcze dwukrotnie. Jednak również z miernym skutkiem, 12 czerwca po 5 minutowym opróżnianiu cylindrów, wiatr nagle zmienił kierunek. Zatruciu ulegli niemieccy żołnierze podążający za chmurą. Ataki falowe, jak nazywano tworzenie chmury podążającej z wiatrem, były bardzo nieprzewidywalne i zależne od warunków atmosferycznych jak i topograficznych. Właściwie nie można było kontrolować raz rozpoczętego uderzenia. Rosyjski generał polskiego pochodzenia, Eugeniusz de Henning-Michaelis tak wspomina w swoich pamiętnikach: "Siedząc w okopie, usłyszałem jak gdyby ktoś wypuszczał parę z kotła, a po chwili ukazały się od strony przeciwnika kłęby gęstego dymu, dym ten gęstniał stopniowo, wznosił się w górę, formując długi wał wysokości kilku metrów, koloru żółtawo-brudnego; lekki wiatr wiał ku nam i nasuwał z wolna ścianę tumanu; przegrodziła mu jednak drogę niska, mokra łączka, zatrzymał się na niej, kołysząc, a u góry wykwitły jakby drzewa o fantastycznych kształtach. Zjawisko trwało to z pół godziny i stopniowo rozwiało się w powietrzu. Do nas dochodził tylko lekki zapach gazu; patrzyliśmy na to bezradnie, gdyż nie mieliśmy jeszcze masek, kazałem tylko wszystkim mieć w pogotowiu namoczone wodą szmatki, dla zawiązania ust i nosa." W sumie w atakach gazowych z okolic Bolimowa zginęło między 9 a 11 tysięcy żołnierzy rosyjskich, co czwarty był Polakiem. Rosyjscy żołnierze w okopach z prowizorycznymi maskami przeciw gazowymi. Anglicy użyli własnego gazu chlorowego dopiero 25 września 1915 roku pod Loos. Debiut okazał się jednak katastrofą, chmura gazu była w połowie drogi do niemieckich pozycji, kiedy wiatr się zmienił i pchnął ją z powrotem na angielskie pozycje. W rezultacie zginęło więcej Anglików niż Niemców. Użyte zostały również pociski artyleryjskie wypełnione chlorem, około 5 tysięcy spadło na niemieckie okopy. Niemieckie gniazdo CKMu. Verdun 16 grudnia 1916 roku. Z biegiem czasu obie strony starały się coraz lepiej zapobiegać zagrożeniu. Jednocześnie trwały prace nad ulepszeniem broni chemicznej. Laboratorium profesora Habera i firma BASF wprowadziły w 1916 roku nowy środek trujący. Kilkakrotnie silniejszy niż dotychczasowe gazy - Fosgen. Ten bezbarwny gaz o zapachu zgniłego siana wywoływał przerażenie w szeregach wojsk Ententy. Przede wszystkim był niewidoczny, a kiedy się go wyczuło było zazwyczaj już za późno. Fosgen nazywany również Grüneskreuz (zielony krzyż), ponieważ pociski wypełnione tym gazem były malowane na zielono, na spodzie zaś znajdował się krzyż. Zabijał w przeciągu kilku minut przy stężeniu 0,005% - 0,01% objętości powietrza. Gaz uszkadza nabłonek płuc, który wydziela płyn, ofiara "topi" się od wewnątrz. Przy mniejszym stężeniu, może wystąpić zatrucie, obrzęk występuje po kilku godzinnym okresie utajnienia i ofiara umiera po około 24 godzinach. Tym którym udało się przeżyć, musieli się zmagać do końca życia z trwałymi uszkodzeniami dróg oddechowych. Fosgen zastosowano z największym powodzeniem w północnych Włoszech. Zagazowani włoscy żołnierze po ostrzale pociskami wypłonionymi Fosgenem. Austriacy przez dwa lata starali się złamać włoski opór w Caporetto, dobrze umocnione oddziały na wzgórzach nad rzeką Socza z powodzeniem odpierały każdy atak. Jesienią 1917 roku Austro-Węgry poprosiły o pomoc Niemców. Oddziały gazowe ostrzelały włoskie pozycje 894 pociskami wypełnionymi Fosgenem. Po kilku minutach generałowie państw centralnych, mogli zobaczyć jak zupełnie nieprzygotowane oddziały włoskie w panice porzucają swoje pozycje. Był to wstrząsający pokaz skuteczności tego środka. Nieoceniony profesor Haber opracował również użycie gazu musztardowego. Była to chyba najbardziej groźna broń chemiczna Wielkiej Wojny. Środek nazywany również Gelbeskreuz atakował nie tylko drogi oddechowe, nie parował, "czepiał" się otoczenia powodując oparzenia skóry i skażenie środowiska. Po raz pierwszy użyto go 12 lipca 1917 roku pod Ypres, od tego miasta zyskał również popularną nazwę Iperyt, która była powszechnie stosowana po obu stronach "ziemi niczyjej". Był to środek, o niewyobrażalnym do tej pory działaniu. Atakując naskórek powodował rozkład tkanki, ciało schodziło niemal do kości. Niszcząc błony śluzowe powodował ślepotę, niejednokrotnie objawy zatrucia nie były widoczne od razu. Tysiące żołnierzy paraliżował strach przed zapachem czosnku i musztardy, były to zawsze pierwsze symptomy zbliżającego się ataku. Angielska pielęgniarka Vera Brittan wspomina: "Gdyby ci ludzie, którzy chcą kontynuowania tej wojny bez względu na następstwa, mogli zobaczyć żołnierzy zatrutych iperytem. Mają oni ogromne pęcherze w kolorze musztardy i niewidzące oczy, walczą o każdy oddech, zamiast głosu wydają z siebie szept i mówią, że ściska się im gardło i wiedzą, że się uduszą" Ofiara gazu musztardowego - Iperytu. W przeciągu pierwszych trzech tygodni Iperyt zabił, bądź trwale okaleczył 14 tysięcy alianckich żołnierzy. Niemcy coraz częściej stosowali ten rodzaj broni, w czasie swojej ostatniej kampanii wystrzelili 150 tysięcy pocisków wypełnionych gazem musztardowym. Anglicy po raz pierwszy zastosowali ten rodzaj gazu w 1918 roku na froncie belgijskim. Ciekawostką jest fakt, iż wśród ofiar 16 Bawarskiego Rezerwowego Pułku Piechoty był Adolf Hitler. Historycy podsumowując zasięg działania środków chemicznych jako broni masowej zagłady, często wskazują na fakt, iż ofiary gazów bojowych stanowią jedynie niewielki procent ogólnych strat. Należy jednak pamiętać, że są to statystyki niezbyt dokładne, biorące pod uwagę jedynie żołnierzy przyjętych do lazaretów i szpitali. Nie wlicza się w to ludności cywilnej, która niejednokrotnie ulegała zatruciu. Wszelkim statystykom umykają również urazy psychiczne, wielu żołnierzy trafiło do szpitali z objawami psychozy maniakalno prześladowczej. Ludzie czujący i widzący wszędzie w okół siebie gaz, żyli niejednokrotnie ze swoimi lękami aż do śmierci. Łączna szacunkowa liczba ofiar gazu wynosi w tym ofiar śmiertelnych. Na skutek zagazowania, najwięcej żołnierzy zmarło po stronie rosyjskiej bo aż gdzie niemieckie (drugie co do wielkości) straty wydają się niewielkie. Ogólnie w latach 1914 - 1918 użyto około 60 rodzajów środków chemicznych i ich mieszanek. Fritz Haber w swoim laboratorium. Fritz Haber nie został po wojnie oskarżony za zbrodnie wojenne, tak jak się obawiał. Wręcz przeciwnie, otrzymał Nagrodę Nobla za przedwojenne osiągnięcia w dziedzinie azotanów. Po klęsce Niemiec nadal pracował nad bojowymi środkami chemicznymi, pod przykrywką rozwijania metod zwalczania szkodników. W trakcie prac nad pestycydami opracował w 1920 roku niezwykle skuteczny środek owadobójczy Cyklon B. Po dojściu Hitlera do władzy, jako żyd został jednak odsunięty od badań. Zmarł w Szwajcarii w 1934 roku. Powiązane artykuły

Bor jest toksyczny dla wszystkich organów, najbardziej dla nerek. Wywołuje brak łaknienia, chudnięcie, wymioty, biegunkę, wysypkę, łysienie, drgawki i anemię. 9. Chlor – trucizny w wodzie. Ten stosowany do dezynfekcji wody pierwiastek jest silnie bakteriobójczy. Niestety, to nie jego jedyne właściwości.

Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 6 długie litery i zaczyna się od litery I Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę trujący środek bojowy znany jako gaz musztardowy, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Piątek, 20 Maja 2022 IPERYT Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? podobne krzyżówki Iperyt Oleista ciecz silnie trująca i parząca Iperyt Gaz musztardowy inne krzyżówka Bojowy środek trujący i herbicyd Pikloram, bojowy środek trujący Tordon, bojowy środek trujący Bojowy środek trujący Bojowy środek trujący z okresu i wojny św. Bojowy środek trujący z grupy paralityczno-drgawkowych Bromoaceton, bojowy środek trujący Środek trujący masowej zagłady z ii wojny św., Środek trujący masowej zagłady z ii wojny św , Środek trujący masowej zagłady z ii wojny św , Gaz musztardowy Musztardowy to iperyt Kwas pruski, środek bojowy z i wojny św. Bojowy środek paraliżujący, Bojowy środek zapalający Bojowy środek paraliżujący, Bojowy środek paraliżujący, Bojowy środek paraliżujący, Trujący azotowiec Trujący grzyb kapeluszowy trendująca krzyżówki Materiał na szybę 1d uwijają się na budowie 7l narzędzie skore opuścić worek 16a pośredniczył w dziedzicowych interesach K1 łódź z ptasim imieniem 7a trwa, gdy owsiak gra Ł7 ludzka mama 7l mało elegancko o panu z klasą 18a tysięczna milimetra 12a bardzo głośne małpy 17f „kalkulator pitagorasa 12m afera na wesoło 18k potrafi stanąć na ręce N20 władca wszystkich wiatrów 20j wielbicielki szeptanek

Hasło do krzyżówki „silnie trujący promieniotwórczy metal” w leksykonie szaradzisty. W naszym słowniku krzyżówkowym dla wyrażenia silnie trujący promieniotwórczy metal znajduje się tylko 1 odpowiedź do krzyżówki. Definicje te zostały podzielone na 1 grupę znaczeniową. ^{Autorzy: Kamil Biały , Łukasz Pach , Michał Kucap Data publikacji: r. Numer wydania: 5/2020 Bojowe środki trujące o działaniu paralityczno-drgawkowym Sarin (GB) bezbarwna, bez zapachu, toksyczna i lotna ciecz. W postaci gazu i par dobrze wchłania się drogą wziewną, w stanie ciekłym drogą przezskórną. Soman (GD), Tabun (GA), Cyklosarin (GF), VX trudno lotna ciecz, konsystencja oleju samochodowego, bez smaku i zapachu, słabo rozpuszczalna w wodzie VX jest trwały i silnie trujący (300-krotnie bardziej od sarinu). Może skażać teren na wiele miesięcy. VR to radziecki odpowiednik VX, który posiada podobne właściwości. Oleista, bezbarwna ciecz. W niskich temperaturach może powodować długotrwałe skażenie terenu. Nowiczoki domniemane bojowe środki trujące o działaniu paralityczno-drgawkowym wynalezione w ZSRR, w latach 70. XX wieku. Toksyczność kilkukrotnie większa od gazów VX. Powodują nieodwracalną neuropatię, co sprawia, że odtrutki są nieskuteczne. Zostały najprawdopodobniej wykorzystane w celu otrucia byłego rosyjskiego szpiega Sergieja Skripala. Postępowanie ratownicze: jak najszybsze podanie odtrutki (atropina), w razie napadu drgawek podaż leków przeciwdrgawkowych, leczenie skurczu oskrzeli. Bojowe środki trujące o działaniu parzącym Są to związki chemiczne powodujące rozległe oparzenia, podrażnienie oczu, skóry i błon śluzowych (oparzenia). Mechanizm działania polega na łączeniu się z białkami (w tym z enzymami), kwasami nukleinowymi oraz składnikami komórkowymi, co powoduje zmiany w obrębie struktury i funkcjonowania komórek. Mogą powodować śmierć, lecz ich użycie ma na celu wywołanie paniki lub niezdolności do walki. Objawy zatrucia Droga wziewna: podrażnienie górnych dróg oddechowych, po kilku godzinach od ekspozycji pojawia się toksyczny obrzęk przezskórna: oparzenia mogą wystąpić po 2-24 godzinach. Początkowo pojawia się pieczenie, świąd, zaczerwienienie, później pęcherze wypełnione żółtawą treścią. Następnie powstaje martwica tkanek, a rany trudno się podrażnienie spojówek i ich zapalenie, mogą trwale uszkodzić objawy: pobudzenie, nudności i wymioty. Bojowe środki trujące o działaniu parzącym Iperyt siarkowy (HD) „gaz musztardowy” − oleista, bezbarwna (czasem bursztynowa) ciecz, słabo rozpuszczalna w wodzie, o zapachu musztardy, pary są cięższe od powietrza. Długotrwale skaża zbiorniki azotowy (HN-1, HN-2, HN-3), Iperyt tlenowy (HT) – są bardziej toksyczne niż iperyt (L) − bezbarwna lub bursztynowa/czarna, oleista ciecz o zapachu pelargonii, dobrze rozpuszczalna w rozpuszczalnikach organicznych i tłuszczach. Jest również związkiem arsenoorganicznym. Blokuje lub zaburza działanie wielu enzymów. Objawami dominującymi są zaburzenia żołądkowo-jelitowe, naczyń, zwiększenie ich przepuszczalności, spadek ciśnienia fosgenu (CX) − jego działanie jest podobne do silnych kwasów. Postępowanie ratownicze: leczenie skurczu oskrzeli, toksycznego obrzęku płuc, oparzeń.} Bezbarwny gaz, silnie trujący i duszący, o zapachu świeżo skoszonej trawy, zgniłych owoców. (I wojna światowa) był wykorzystywany jako gaz bojowy na polu walki, stanowiąc przyczynę KY1D.

idg1zb18yn.pages.dev/6

idg1zb18yn.pages.dev/79

idg1zb18yn.pages.dev/67

idg1zb18yn.pages.dev/61

idg1zb18yn.pages.dev/68

idg1zb18yn.pages.dev/44

idg1zb18yn.pages.dev/70

idg1zb18yn.pages.dev/62

silnie trujący gaz bojowy